امـــروز در گـــرمای طاقــت فـــرسا،در پیـــاده روی یکـ خیــابان شــلوغ وقتـــی منتظـــر رسیــدن خــط 204(خــط قــدیمــی با آدم هـــای وصـــله دار...!)بــودم ایــن چــند کلمــه از ذهنـــم عبـــور میکـــرد!
چــون وقتـــی اتفاقـــات سخــت آهستـــه و مــداوم میفتـــد هیچ کــس متــوجه تغــییرات در وجـــود ما نمیشـــود، در بعضــی مـــوارد حتـــی خــودمــآن!...اگـــر هــم کســـی فهمیــد آنقــدر سریع اتفــاق میفتــد کــه ....بگــذریم!
مثــلا هیــچ کس نفهـــمید کــه مـــن دیگـــر در خیــابان دانشگـــاه بستنــی قیفــی نمیخـــورم تا شـــادی کــودکــانــرو در رگهـــام تزریق کـــنم!
یا اینکـــه هیــچ کس نفهـــمید مـــن دیگـــر نمیتـوانــم فیلمــهای ترسناک ،که ژانـــر مورد علاقــه ام بــود ،تماشــا کنم!
و خیلـــی چیـــزهای کوچــک دیگـــری کــه روزی برایـــم بزرگ بــودند...
فکـــر میکــنم بــزرگـتـــرها ایــن اتفاقــات رو بزرگ شــدن میــدونن! و ایــن ینـــی بزرگ شــدن تو از دست دادنـــه!
پـ.ن:شمـــا میــدونین چـــرا همـــه فکـــر میکنن بزرگ شـــدن؟:!(مخـــصوصا اونــایی که یکــی(دقت کنینـــآ:دی فقظ یکـــی) ولشـــون کـــرده:|!